Litwa Środkowa powstała po zaaranżowanym przez Józefa Piłsudskiego tak zwanym buncie Żeligowskiego. Po zajęciu Wileńszczyzny przez oddziały generała Żeligowskiego miała miejsce nieudana próba zajęcia Kowna. Następnie podpisano traktat w Kownie pomiędzy Litwą Kowieńską i Litwą Środkową na którego podpisanie naciskała Liga Narodów. Liga próbowała doprowadzić do przeprowadzenia plebiscytu na Wileńszczyźnie, ale wszelkie próby dalszego porozumienia zakończyły się porażką z powodu braku dobrej woli obu stron.
12 października 1920 roku Gen. Lucjan Żeligowski ogłosił w dekrecie, że będzie sprawować władzę na Litwę Środkowej jako naczelny dowódca wojsk. Władzę rządową objęła Tymczasowa Komisja Rządząca. 6 kwietnia 1922 roku Sejm Ustawodawczy RP przyjął ustawę „O objęciu władzy państwowej nad Ziemią Wileńską”, a dwanaście dni później w Wilnie odbyły się uroczystości mające symbolicznie wprowadzić w życie ustawę o wcieleniu tego obszaru do Polski.
Większość mieszkańców na tym obszarze stanowili Polacy 70,6%. Litwini stanowili 12,84%, Białorusini 6,02%, Żydzi 4,04% i inni 6,5% ludności.
